به گزارش خبرنگار سینما پرس فیلم سینمایی «روز روزشن» به کارگردانی حسین شهابی روی پرده های سینمای ایران است و این در حالی است که ذکر یک نکته قبل از پرداختن به مسائل مربوط به فیلم ضروری به نظر می رسد. نکته ای که باید به آن توجه کنیم این است که فیلم های «روز روزشن»، «سر به مهر»، «آسمان زرد کم عمق» و نه «جیب بر خیابان جنوبی» را نمی توان بر مبنای جایگاهی که در گیشه و میزان مخاطبانشان سنجید.

شاهین شجری کهن در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس درباره فیلم سینمایی «روز روزشن» گفت: «روز روزشن» از دو زاویه قابل بحث و بررسی است. یکی موضوع  و ایده محوری فیلم است که به جهت شباهت هایی که با فیلم «سگ کشی» بیضایی دارد و تاثیرهایی که در ارجاعات سینمایی از چند فیلم دیگر گرفته است می توان این فیلم را یک تجربه دست اول تلقی نکرد اما در عین حال از نگاه و زاویه دوم اگر بخواهیم به «روز روزشن» بپردازیم نوع روایت و نوع بیان سینمایی و تصویری کارگردان به نظر هوشمندانه و پر از ظرایف و دقایق قابل اشاره است که «روز روزشن» را بخصوص به عنوان یک تجربه اول در ردیف فیلم های بسیار قابل توجه قرار می دهد.

وی افزود: در «روز روزشن» بازی پانته‌آ بهرام به شدت قابل توجه است. در خیلی از دقایق فیلم بعضی از مفاهیم را با حرکات بسیار ساده مانند مرتب کردن شال خود یا نوع نگاه و یا کلافگی که در چهره اش دیده می شود را انتقال می دهد نشان از یک قوام و پختگی در بازی بازیگر دارد که شاید فقط بعد از یک دوره ده  یا بیست ساله تجربه های سینمایی بتوان به آن دست یافت. نوعی پختگی حاصل از تجربه و در بازی بهرام دیده می شود.

شجری کهن ادامه داد: روایت کارگردان، روایت تصویری کارگردان از شهر، آدم ها و ... بر خلاف بیضایی که در فیلمش یک بیان استعاری داشت و به شدت به یک زبان مطابق با سبک شاعرانه خودش و پر معنا می خواست نزدیک شود، در اینجا کارگردان «روز روزشن» حسین شهابی سعی کرده است به یک زبان ساده و بیانمند نزدیک شود.

وی اشاره داشت: پرسه زدن های شخصیت در شهر فقط برای پیگیری داستان نیست بلکه برای ارائه تصویری از شهری است که توامان سمبل جامعه امروز ماست و بستری برای بررسی جامعه و آدم ها است و در عین حال همین سادگی و آرامشی که در بستر آن طرح فیلم پیریزی می شود و تصور دهشتناکی که در پایان ایجاد می کند این است که زیر این پوسته آرام  و بی سر و صدا و طبیعی و قاعده مند چقدر قصه های دهشتناک در جریان است، چقدر سرنوشت های عجیب و غریب جلو می روند ،چقدر مشکلات عجیب و غریب.

وی ادامه داد: فیلم «روز روزشن» مخاطب را دعوت می کند به گسترش جهان معنایی خودش و این نکته مهمی است که فیلمساز سعی کرده است تماشاگر را به نقطه ای برساند که با دیدن ماجراهای فیلم و قصه به زندگی شخصیت ها، نیل پیدا کند و تشویق بشود تا برای ادامه دادن فیلم سینما روی صندلی بماند.

شجری کهن گفت: شخصیت زنی که با این آشفتگی  و مشکلات مختلف، به دل شهر می رود. مانند یک جنگ نابرابر، جنگ انسان و شهر، انسان و جامعه و این می تواند نمادی از همه آدم هایی باشد که در واقع به نوعی در حال جنگ با جامعه و شهر و قانون هستند و همه آنها جنگجویان خسته ای هستند که در ازای پیروزی هم چیزی به دست نمی آورند. هر دو سر این بازی شکست است. پیروزی در این جنگ بی قاعده هم امتیازی ندارد و فقط می توانی به حیات عادی ادامه دهی. فیلم «روز روزشن» این تلنگر را می زند.

وی تصریح کرد: مسائل تکنیکی، نوع فضا سازی ها و نوع استفاده از دوربین در فضاهای خارجی و در نور طبیعی به نظر فیلم قابل توجه و با اهمیتی است و کمتر دخل و تصرف در تصاویری که از شهر مشاهده می کنیم لحاظ شده است. بر خلاف خیلی از فیلم های دیگر که خیلی سعی می کنند فضا سازی های ساختگی داشته باشند و مکان و  معماری و شهر را نزدیک می کنند به مفاهیم مورد نظرشان، اینجا کارگردان مفاهیم را در دل  شهر و در واقعیت معماری خیابان ها و خانه ها بیان می کند و سعی نمی کند آن ها را استحاله کند در مفاهیم مورد نظر خودش تا همه چیز هماهنگ تر و هم سو تر باشد.